Australie deel 2 - The Gibb

Hallo lieve lezers!

Toen wij in Vietnam waren en besloten om het Aziatische leven even achter ons te laten en naar Australie te gaan, was het eerste waar we naar keken in dit immense land de plaats Darwin. Rob wilde daar erg graag naar toe en mij leek het ook leuk. Toen ik wat verder op onderzoek ging en verschillende itinerary's (routeplanningen) bekeek, zag ik veel informatie over het gebied The Kimberley. Dit trok direct mijn aandacht. Een ruig landschap, enorm groot maar dunbevolkt, woeste watervallen, diepe kloven en veel mooie dieren. Wauw, dat is gaaf! De outback zoals ik hem in mijn dromen zie! Hier wil ik heen!

Wat ik ook zag was een bepaalde, beruchte, weg genaamd The Gibb River Road. Onder de locals ook wel The Gibb genoemd. The Gibb is een avontuurlijke offroad-weg van 660 kilometer lang door het hart van The Kimberley. Een must do als je West-Australie gaat bezoeken en een offroad-die-hard bent. The Gibb wordt gesloten als The Wet zijn intrede doet. The Wet is het regenseizoen en dit gaat gepaard met enorme hoosbuien die vele wegen doet overstromen. Zo ook The Gibb, die wordt compleet weggespoeld, gezien hier (bijna) geen verharde stukken zijn. En laat die The Wet nou net zijn intrede doen vanaf november, de maand waarin wij West-Australie bezoeken. Ha! Lekkere timing. Maar soms is The Wet wat later in het jaar, en sluiten ze de weg nog niet af. Daar hopen wij op!

Voordat we bij The Gibb komen (en hopen dat hij nog open is), moeten we eerst de grens tussen Top End (waar Darwin zich bevindt) en West-Australia over. In het vorige verhaal hebben jullie kunnen lezen dat de Aussies nogal spastisch zijn wat betreft eventuele gevaarlijke ziektes, zoals aarde. Maar hier maken ze het nog wat bonter. Je mag de nota bene in Australie zelf gekochte appels en honing-in-plastic-flesje, uit de supermarkt!, niet invoeren in de aangrenzende staat. Dus als onze truck gecontroleerd wordt, vliegen onze komkommers, appels en supermarkthoning zo linea recta de vuilbak in. Dahaaag 15 dollar! Oeps...

Verder zijn we perfect voorbereid. De supermarkt is leeggekocht (nieuwe honing onder andere, haha), de 50-literwatertank is gevuld, de twee 90-literbrandstoftanks ook en we hebben de UHF-radio getest. Je kunt hiermee blijkbaar ook de gesprekken via de walkie-talkies van werklui van de wegwerkzaamheden horen. (Zie hiervoor het filmpje, haha) Met onze dure wifi-modem sturen we Tom en Bas (nog bedankt jongens!) een appje met het verzoek om het telefoonnummer van de Shire (hoofdranger)van The Kimberley te bellen als wij na 3 weken nog geen teken van leven hebben gegeven. (Ouders, we wilden jullie niet onnodig ongerust maken met dergelijke berichten, dus hebben we Tom en Bas hiermee opgezadeld, hahaha.) Vantevoren zijn we ook nog even bij de Rangers van West-Australie geweest om de road conditions te checken. Nou jongons... dit is toch een goede voorbereiding of niet?!

Goed. Dan nu onze tocht over The Gibb. 

Het begint direct al goed. We rijden de weg op en trillen direct van links naar rechts op onze stoel. Wow, dit bedoelen ze dus met 'corrugated'. Stel je voor, een rode gravelweg met ribbels van zo'n 8 centimeter hoog en zo'n 5 centimeter uit elkaar. Als je daaroverheen rijdt met zo'n 40 kilometer per uur dan tril je compleet uit elkaar. Het lijkt wel alsof al je organen een massage krijgen, en nee, dat is niet fijn. Ook de auto kraakt, piept en klappert, en gezien onze koelkast het net weer goed doet, hou ik mijn hart EN de koelkast vast in de hoop dat hij dit overleeft. Maar we ontdekken dat als je over deze weg heen ragt met zo'n 80 kilometer per uur, je het veel minder voelt! Ha! Het nadeel is dat je minder grip hebt, want je zweeft als het ware over de weg, maar we durven dit wel aan gezien hier niemand is en de weg recht is. Wel oppassen voor kangoeroe's, koeien, paarden, vogels en salamanders. 

Omdat The Wet bijna zijn intrede gaat doen, zijn alle betaalde campings langs The Gibb al gesloten voor dit natte seizoen. Maar dat geeft niet, want wij willen het liefst een bushcamping zonder fancy faciliteiten. Een stukje grond waar de truck kan staan is al voldoende. Het is overal prachtig, dus genieten we volop! Ook is het zo superdroog overal dat er ook weinig gorges (kloven) open zijn. Er is simpelweg geen water. Dit zien we ook duidelijk terug aan het landschap, er zijn heel veel stukken bos afgebrand door de hitte in combinatie met de droogte. Al zijn er ook Aboriginals die stukken bos bewust en gecontroleerd laten afbranden, om het juist vruchtbaar te maken. 

In onze week van afzondering van de bewoonde wereld, zien we maar een paar mensen. Onder andere werklui (die we met elkaar horen praten via de UHF-radio) en een gepensioneerd vrijwilligerstel bij een campground. Dit stel was door Australie aan het reizen en wilden 1 nacht verblijven in campground The Gibb River... Ze waren er nu al drie maanden. Haha! Ze vonden het zo leuk hier en wilden graag de Aborginal-community helpen met het verbeteren van de campwinkel en de kampeerplaats. De man was bezig met een heus wifi-signaal voor de camping en de dame was bezig met het winkeltje en het bijhouden van de tuin. Het was er zo gezellig en rustgevend dat ik spontaan mee ging helpen om de mango's van de grond te rapen die kakatoe's uit de boom hadden gepikt met hun snavel. We raakten aan de praat en zij vertelde honderduit over de Aboriginals en de mijnindustrie. Er zijn namelijk heel veel grondstoffen en mineralen te vinden in West Australie waar de grote mijnindustrie belang bij heeft. Echter is het zo dat bepaalde stukken grond heel lang geleden door de overheid aan de oorspronkelijke Aboriginal-community is teruggegeven en zij dus bepalen wat ermee gebeurd. De mijnindustrie biedt een som geld aan deze oorspronkelijke bewoners om het land te kopen, waarbij sommigen hier soms mee akkoord gaan. Alleen zijn dit maar een paar mensen van de community en is lang niet iedereen het hier mee eens. Zij willen geen geld, zij willen hier blijven wonen. Er onstaat dan onrust en ellende, allemaal voor geld. Vreselijk eigenlijk... Daarbij komt dat Aboriginals dikwijls niet met het (voor hun) grote geld (ze kunnen er hooguit een tweedehands auto van kopen) om kunnen gaan, naar de grote stad gaan om het vervolgens opdrinken en als een dakloze rondzwerven. We hebben veel van deze mensen gezien helaas. Het schijnt een groot probleem te zijn. Nu The Wet eraan komt wordt deze community (en de vrijwilligers) van de bewoonde wereld afgesloten. Ze hebben een voorraad eten en medicijnen ingeslagen en zullen de komende maanden zichzelf moeten vermaken. Maar als die kakatoe's zo bezig blijven, zijn er genoeg mango's te rapen, hehe. 

Mensen komen we dus bijna niet tegen, maar wat we juist heel veel zien op en om The Gibb zijn natuurlijk de dieren! We zien heel veel slome koeien, maar ook freshies (zoetwaterkrokodillen)!! De meest prachtige vogels vliegen voorbij zoals een Gouldian Finch, Intermediate Egret (een soort witte reiger), de Crimsom Finch en de Dollar Bird. Vogels in het groen, geel, blauw of rood, of alles door elkaar. Maar ook papegaaien, kakatoes en de Brolga, een soort grijze flamingo met een rode kop. Super gaaf!!! Ik wist niet dat ik zo'n vogelliefhebber was. Ook zien we wilde paarden en een Frank EN een Johanna van de tekenfilm De Reddertjes in Kangoeroeland. Ik kan mijn geluk niet op. Wauw, wauw, WAUW, wat een droom dit!

We overnachten elke nacht helemaal alleen op de bushcampings. 's Avonds gaan we gewapend met een felle zaklamp naar meertjes en rivieren waar we in het water schijnen. De ogen van de krokodillen weerkaatsen het licht en we zien er tientallen! Wowwww, dat is gaaf! Als je nu gebeten wordt, is er dus helemaal niemand om je te helpen he...dat je het even weet. Hahaha, maar we zijn voorzichtig en in principe eten ze geen mensen. In principe...

Ook bezoeken we nog het Windjana National Park waar we een wandeling van 10 kilometer doen door de kloof, de rivierbeddingen en een bos. We zien hier veel freshies en er valt zelfs een BOOMSLANG naar beneden. Tijdens het wandelen door het bos baanden wij ons een weg door de bush. Er komen hier blijkbaar weinig mensen, want het was af en toe best hakken door de takken zeg maar. We wisten dat er naast kangoeroe's, die we 's ochtends al even bij het ontbijt hadden gezien (zie filmpje :)) dus ook slangen leven. Niet gek! Aangezien Rob nogal fan is van slangen, hoopten we deze dan ook te ontdekken. Al zoekend lopen wij onze route. Totdat er plotseling achter mij een geritsel te horen is, ik omkijk en daar dus de Common Treesnake zie. Hij was dun, groen en geel en razendsnel! Ik riep naar Rob: KIJK EEN SLANG!!! En voordat ik er erg in heb sprint hij erachteraan terwijl de slang zich een weg baant door de struiken en takken omhoog de boom in. Rob klimt diezelfde boom ook in, in de hoop hem nog wat dichterbij te kunnen aanschouwen. Maar helaas...hij was al met de noorderzon vertrokken! Maar.....we hebben een slang gezien! Yeah! 

The Gibb rijden was fantastisch! Mocht je ooit in de gelegenheid zijn om dit ook te doen dan kunnen wij je dit zeer zeker aanraden. Verwacht kilometerslange leegte, bush, geweldige dieren, een landschap wat steeds verandert en elke keer weer iets moois brengt, een felle sterrenhemel met een mooie maan. Het was echt GENIETEN!

Na een ruime week komen we aan in Derby waar ons geen mooie blauwe zee zoals gehoopt staat op te wachten, maar een bruine. Hmm... wat een welkom. Het blijkt dat deze vieze kleur komt door de stroming die ontstaat op deze plek, en al het zand omhoog woelt. Ok, dan maar hopen op wat mooiers in Broome!

Ons volgende filmpje start daar en zullen wij jullie meenemen langs de werkelijk waar fenomenale koraalriffen van het Ningaloo Reef. 

Maar voor nu: het fantastische in beeld gebrachte The Gibb mede mogelijk gemaakt door mijn lieve verloofde :) Rob 

Link: https://www.youtube.com/watch?v=Gcy-lJePm5A

Bedankt voor het lezen! 

Heel veel liefs van ons!