Dag Thailand, hallo Laos!

27 september 2017 - Luang Prabang, Laos

Dag lieve lezers :)

We zeggen gedag tegen Thailand en maken ons op voor een nieuw avontuur in een nieuw land. We gaan namelijk naar Laos! Je kunt hier, uiteraard, op verschillende manieren komen. Een optie is met het vliegtuig van bijvoorbeeld Chiang Mai of Bangkok naar Luang Prabang te vliegen. Een andere, volgens ons veel leukere, optie is om met een busje naar het grensplaatsje Chiang Khong te gaan (wat dus nog in Thailand ligt) en vervolgens met de slow boat 2 dagen over de Mekong rivier te varen. Met deze slow boat kunnen we vast wennen aan het langzame leven in Laos. ;)

We boeken in het bergdorpje Pai, waar we verblijven, bij Aya Service een reis naar Luang Prabang. Ze staan niet echt geweldig bekend, maar zijn wel de enige aanbieder in Pai die om 7 uur 's ochtends vertrekt, en dat vinden we wel fijn omdat we dan overdag rijden. Het blijft toch een minivan, en zo kunnen we kijken of we nog op de weg rijden in plaats van bijna ernaast. :) 

Op donderdag 21 september vertrekken we en gaan we op weg naar Laos. Onderweg stoppen we bij de magisch mooie Wat Rong Khun, oftewel de Witte Tempel, in Chiang Rai. We krijgen hier welgeteld 20 hele minuten om binnen te kijken. Dus met camera's in de aanslag zijn we door de tempel heen gerend en hebben heel veel foto's gemaakt. Het lijkt wel of elke foto is gelukt, zo fotogeniek is deze tempel. Wauw!

We vervolgen onze reis en komen eind van de middag aan in Chiang Khong. We checken in in de meest vervallen kamer tot nu toe en weten meteen waarom Aya Services niet goed bekend staat. De wc-bril is beschimmeld (ja, dat kan dus blijkbaar) en er komen mieren uit de kraan. Het beddengoed lijkt schoon, maar we besluiten om toch in onze lakenzak te gaan slapen. 'S avonds gaan we eten bij Bamboo, een Mexicaans restaurant. Niet de goedkoopste, maar heel erg lekkere burrito's. Bedankt Tripadvisor! :) De eigenaar speelde gitaar en zowel vader, moeder en dochter kwamen een gezellig praatje met ons maken. Zij maken het bezoek aan dit troosteloze stadje weer een beetje mooier. :)

De volgende ochtend worden we na het ontbijt, wat vieze koffie en naar schimmel smakende toast inhield, met een busje naar de grens gebracht en doorlopen daar het proces voor het verkrijgen van ons visum. We moeten een immigratieformulier invullen, dit inleveren samen met ons paspoort en USD35 per persoon bij het ene loket, en krijgen ons paspoort inclusief visum vervolgens weer terug bij een ander loket. Ondertussen wordt er een televisieserie gekeken door de douanebeambten en letten ze ook totaal niet op, want Rob heet nu R.J. Stem op zijn visum :D 

Na het het heel gemakkelijk verkrijgen van ons visum stappen we in een bus die ons over de Friendship Bridge 4 rijdt. Op het moment van het daadwerkelijk passeren van de grens, wisselt de chauffeur van baan. In Thailand rijden ze namelijk links en in Laos rechts. Hoe grappig!

Eenmaal bij de boot aangekomen, krijgen we onze bootkaartjes nog niet. Het is blijkbaar de bedoeling dat we eerst duur gaan eten in het 'restaurant' waar we worden gedropt, en dan pas onze kaartjes krijgen. Dat wordt natuurlijk niet gezegd, maar is ons wel duidelijk. Maar omdat we hadden gelezen dat je zo snel mogelijk naar de boot moet gaan om een goed plekje te kunnen bemachtigen, wilden we de kaartjes wel graag NU hebben. Dus halen een broodje voor 10.000 Kip (1 euro!) en vragen om onze kaartjes, die we gelukkig ook krijgen. We lopen naar de boot en zien dat er al aardig wat mensen op zitten. We zoeken snel een plekje uit en wachten tot we vertrekken. 

Een uur te laat vertrekken we (dit is in Lao begrippen vrij snel). Het aan- en afmeren doen ze met stokken en handen. Komen ze te dicht bij een andere boot? Dan staat er wel een mannetje die die boot wegduwt. Soms gaat het toch een beetje mis, zoals bij ons. We komen namelijk tegen een andere houten boot aan en daardoor komt de stok die aan de zijkant hangt als 'stootkussen' met een noodgang de boot IN. En waar hij erin kwam, zaten dus ook gewoon mensen... Het meisje krijgt bijna de stok tegen haar hoofd en de splinters vliegen in het rond. Na wat hectiek en paniek blijkt dat er geen gewonden zijn, en kunnen we gewoon vertrekken. Als er wel gewonden waren geweest, dan waren we waarschijnljk ook gewoon vertrokken... Maar goed. :)

De tocht naar Pak Beng, de eindbestemming van de eerste dag, duurt ongeveer 6 uur. De boot is gevuld met veelal backpackers en een aantal Lao. Opvallend is dat de Lao mensen voorin de boot zitten en de backpackers op de bankjes en stoelen op de rest van de boot. Deze bankjes en stoelen zijn auto-onderdelen, sommige compleet met verstelbare hoofdsteunen. De autogordels ontbreken weliswaar. We zien dat er verschillende maten bankjes en stoelen zijn, de 1 breder dan de ander. En laten wij nu net op het smalste bankje van de hele boot zitten. En aangezien wij Hollanders zijn, met Hollandse maten, passen we eigenlijk net niet op dit bankje. Of ik zit met 1 bil ernaast, of Rob flikkert eraf. Nou goed...het is wat behelpen, en het is ook bokheet want weinig wind, maar het uitzicht is dan wel fantastisch! Moet je voorstellen...je vaart gewoon over de Mekong-rivier! Iets wat we alleen maar in bladen en boeken hebben gelezen, maar nu dus dan ook echt mogen meemaken. GAAF! De rivier is bruin, heel breed en omgeven door groene bergen en valleien. Je ziet waterbuffels in het water liggen, kinderen die rennen en spelen, oude mannetjes die vis vangen in hun krakkemikkige bootje... Iedereen leeft zijn leven en is lekker buiten bezig, wat een rust. 

Eenmaal aangekomen in Pak Beng is het ineens gedaan met de rust. We zien al vanaf een afstandje dat de hele kade volstaat met mensen. We denken nog,: huh, gaan deze mensen nu nog met een boot? Maar dan blijkt dat ze er voor ons staan... Fresh bait... ze willen ons een hotelkamer verkopen! Maar wij hebben al een hotelkamer geboekt via Booking.com en wij willen gewoon graag naar onze kamer en even lekker douchen en languit op bed liggen. Alleen denken deze mensen er anders over. Ze staan te roepen op de kade en verdringen zich om ons aan te kunnen spreken. Er komen bij het aanmeren zelfs mensen IN de boot staan om ons naar hun hotel te kunnen krijgen. Dus nu ontstond er een opstopping van jewelste, niemand kon er meer in of uit. Nou, ik kan je vertellen, hier kan ik dus echt niet tegen. Dus we hebben zo goed en kwaad als het kon onze tassen gepakt en ons tussen de mensen door gemanouvreerd. Meine Liebe, laat ons met rust!

Eenmaal bezweet en lichtelijk geirriteerd bij het hotel aangekomen, leek alles in eerste instantie goed, totdat het naastgelegen restaurant besloot om de muziek keihard aan te zetten en te gaan koken met 3 kilo knoflook. En die lucht kwam onze kamer in. Dus direct om een andere kamer gevraagd en na wat gesteggel ook gekregen. Wij laten niet met ons sollen! ;) Helemaal nu niet.

We nuttigen een lekkere Indiase maaltijd en vallen als een blok in slaap. De volgende ochtend staan we vroeg op en zijn als 1 van de eersten bij de boot. Gisteren was immers nogal een lange, krappe en warme zit, dus willen nu graag een betere plek uitkiezen. We nemen twee heuse stoelen! (in plaats van het smalle bankje) op de tweede rij, zodat we lekker een briesje door onze haren hebben en onze ledematen wat meer ruimte kunnen geven. Perfect! Aan de overkant zien we nog twee olifanten die samen met mensen aan het werk zijn bij de waterkant. Wat ze precies doen, kunnen we niet goed zien, maar het feit dat er mensen op de olifant zitten maakt dat we het niet echt een fijne aanblik vinden. 

Na 7 uren varen door wederom prachtige landschappen en nog meer mooie dorpjes komen we 10 kilometer voor Luang Prabang aan bij de aanmeerplaats. Je wordt hier uit de boot geschopt, zodat  je dan fijn nog even een tuktuk kunt nemen naar het centrum a 20.000 Kip per persoon. Dit wisten we van tevoren. Ook hier stonden er weer "hotelkamerverkopers' klaar waaronder een dronken Engelsman die ons in zijn hotel probeerde te krijgen met de verkooptruc "free whiskey and free weed"! Nou nee, bedankt, hahahaa. Tijdens de rit naar Luang Prabang kwam hij nog naast onze tuktuk rijden en schreeuwde hij met dubbele tong uit het raam "FREE WEEEEEED'! Hahahaha, nou we kwamen niet meer bij. Wat een gek.

In Luang Prabang wisselen we vervolgens in 2 dagen 3 keer van kamer en 2 keer van hotel, omdat we in het eerste hotel plotseling uit moeten checken omdat ze zogenaamd volgeboekt waren. Het feit dat we 3 nachten hadden afgesproken was ineens niet waar en na toch al 2 keer wisselen van kamer, ook zonder duidelijke reden, vonden we het wel best en zijn naar een ander hotel gegaan. Hier konden we gelukkig wel normaal in onze kamer blijven. 

In Luang Prabang slenteren we lekker door de straten, eten lekkere broodjes kip, hiken een HEULE gave trail dwars door overgroeide jungle en beschutte dorpjes met veel monniken, gaan we naar de terecht beroemde Kuang Si Watervallen (want echt super-mooi en gaaf en alles), regelen alvast ons visum voor Vietnam bij het Vietnamese consulaat, bezoeken we een avondmarkt en om tot slot nog even lekker cultureel te doen zelfs nog het museum over en in het Koninklijk Paleis. En dat in de bloedhitte! Wat een activiteit. ;)

We staan ook een keer om 5:30 uur op om de aalmoesceremonie te zien. Het is namelijk zo dat dan de monniken uit de verschillende tempels in de buurt een ronde door de stad maken om eten te ontvangen van de lokale bevolking. Het is een mooie traditie om te zien.

Keerzijde is dat het een enorm toeristische attractie is geworden. Je kunt namelijk eten kopen om dit aan de monniken te geven. Je zit dan dus tussen de lokale bevolking een beetje semi-spiritueel ook rijst uit te delen. De gekochte waar is natuurlijk veel te weinig voor alle monniken die langs lopen, zodat deze onnozele toerist na 10 monniken een beetje genant er tussen zit en probeert weg te komen, dwars door de monnikenrij heen. Ook zijn sommige mensen echt te achterlijk om te begrijpen dat je dus NIET met je smartphone tussen, naast en voor de monniken moet gaan staan om een foto met flits te nemen, om thuis maar te kunnen pronken met hun bezoek aan deze ' authentieke ceremonie'. Het zijn met name onze Chinese medemensen die zo onbeschoft zijn. Afijn, we vonden een plekje waar we zo min mogelijk toeristen zagen en ons niet teveel in het zicht plaatsten, zodat de monniken rustig hun ronde konden doen.

Na een tijdje in Luang Prabang te hebben doorgebracht, hebben we een ritje naar Nong Khiaw gepland. Nong Khiaw is een klein dorpje wat aan de Nam Ou Rivier ligt, in het noorden van Laos. Je vindt hier geen grote hotels, toeristische winkels en grote groepen toeristen. Wat je er wel vindt is prachtige natuur, onverharde wegen en grote groene bergen die uitkomen op de grote en brede bruine rivier. Het is er gemoedelijk en rustig. Net wat we zochten na een grotere stad als Luang Prabang. 

Dit avontuur lees je in het volgende verhaal!

Bedankt voor het lezen! Laat je een reactie achter? We lezen ze allemaal en zijn jullie daar zeer dankbaar voor!

Dikke kussen, Rob en Nynke.

Filmpje: https://youtu.be/74lrboTtlIY

4 Reacties

  1. Ineke:
    21 oktober 2017
    Wat weer een mooi geschreven verslag!!!!
    Hotekamerverhuurders haha, you are my friend, special price!!!!
    Dikke kussen terug.
  2. Maaike:
    21 oktober 2017
    Hahaha ik kom niet meer bij. Mieren uit de kraan en free weeeeed! Wat een avonturen maken jullie weer mee :)
    Dikke kus!
  3. Willeke:
    21 oktober 2017
    Wat weer een geweldig verhaal, je kunt zo een boek met bijpassende foto,s uitbtrengen Nynke! Je hebt talent! Voor ons genieten hoor! We zien jullie zitten op die smalle bank Ha Ha. En dan al die viezigheid, brr moet er niet aan denken. Geniet en knuffel van ons!
  4. Ymie:
    22 oktober 2017
    Lieve Rob en Nynke, wat weer een prachtig verhaal, wat jullie allemaal meemaken!!!!!!
    Liefs Ymie