Kerstavond in Manilla - Filipijnen

Het is een Kerstavond om nooit te vergeten.

Na een wat wiebelige landing op Manilla Airport en ons vervolgens een weg banend door de werkelijk duizenden mensen die hun families komen bezoeken/afhalen in de terminals (Kerst is ontzettend belangrijk voor de inwoners van dit Christelijke land), whatsappen we onze host van de homestay waar we één nachtje gaan verblijven. Alicia van Alicia Apartments ;) komt ons ophalen in een busje en we rijden door de drukte naar haar huis. Het schemert al.

We zien in de verte de skyline van Manilla en zien links en rechts van ons de armste sloppenwijken die we tot nu toe hebben gezien. Wow, dit ziet er heel heftig uit. Één en al half-uit-elkaar-vallende golfplaathuisjes, op en naast elkaar gebouwd, soms een gordijn als muur. Het is allemaal superklein en er lopen ontzettend veel mensen op straat. Het is druk met auto's, verlepte bussen en de Filipijnse tuktuk: de tricycle. Dit is een brommer met een zijspan er omheen gebouwd. Het is een soort klein hokje met twee bankjes erin. In principe passen er 4 mensen in, maar als je creatief bent zoals de meeste Aziaten, dan ook wel 8 of 9. Oh ja, en achter de chauffeur past opgepropt ook nog wel een klein iemand. Je hebt ze gewoon 'basic' maar ook compleet met lichtshow en versiersels. We zien ook veel tekeningen en van God en Jezus voorbij komen. Het geloof zie je hier veel en overal.

Plotseling nemen we de afrit naar zo'n wijk en rijden langs een wat onguur aandoende buurt. Hmm...hebben we dit geboekt? Is het wel veilig? We komen aan bij haar huis en de hele familie is binnen en buiten bezig met de voorbereidingen voor het Kerstmaal. Er klinkt ergens uit de straat een schelle valse stem uit een karaokeset, het is donker en er zijn loslopende honden overal en vooral geen restaurants en winkels. Ok. Hoe gaan we dit doen? We hebben op het vliegveld een lokaal simkaartje gehaald, en dat is maar goed ook, want de "wifi" doet het niet. We proberen op Tripadvisor een "Kerstwaardig" restaurant te zoeken, maar überhaupt het dichtstbijzijnde restaurant is een paar kilometer verderop. Hemelsbreed! En ik zie het nou niet echt zitten om in het donker te gaan lopen zoeken door deze sloppenwijken. Gelukkig komt Alicia met een pizzafolder aan, waar we wat kunnen bestellen. Haha, prima! Het is behoorlijk prijzig, maar we hebben geen keus. We bestellen wat en betalen haar vast, zodat zij de pizzabezorger kan betalen als hij er is. Wij besluiten er even op uit te gaan in het buurtje, om te kijken of we ergens een fles water kunnen scoren. 

Je moet je voorstellen dat je in een soort woonerf bent, wat in een vierkant loopt. Overal zijn kleine huisjes, veelal zonder ramen, maar wel her en der een "shopje" waar wat snoep en drinken gekocht kan worden. We vinden ergens 1 fles water (meer was er niet) en kopen die. Het is eerst best wel spannend om hier rond te lopen, maar we zijn ook wel nieuwsgierig naar de rest van de buurt. Overal zitten mensen op straat, veelal mannen, rondom een vuur en een bbq. Er zijn veel kinderen, er klinkt overal muziek (nog meer van die valse karaoke) en er hangt een supersfeer!

Als we langslopen, vallen we natuurlijk wel op. Lang, blank en blond, overduidelijk toeristen van ver weg. Mensen zijn geïnteresseerd in ons en roepen vanuit hun plastic stoel "Merry Christmas"! En wij roepen dat vrolijk terug! De kinderen hebben ons ook door en als een bij met honing lopen ze achter ons aan. Het wordt vervolgens één grote optocht van blije kinderen, halfdronken maar wel supervrolijke locals die lopen te Merry Christmassen en één en al feestelijkheid. Er wordt veel gehighfived met Jan en alleman en we beseffen dat dit volksbuurtje op Kerstavond echt het beste is wat ons kan overkomen! Hoe gaaf dit! 

Op een gegeven moment komen we aan bij een straatje waar kinderen een spelletje doen met een ballon. Een man ziet ons, roept iets tegen zijn vrouw en voordat we het weten zitten we erbij op twee plastic stoelen en zit Rob aan de zelfgebrouwen Brandy. Hahahahaha! What's your name? Merry Christmas! Do you want some fish? Ja, ja, dit is mooi jongons. 

Na een tijdje denken we ineens aan onze pizza. Oeps, toch maar gauw proberen om onze weg terug te vervolgen. Na door de halve buurt half aangeklampt te zijn, kunnen we ons losmaken en lopen we naar onze homestay. Daar liggen onze minipizza's te wachten (wat nou medium size...?) en ach, het smaakt best goed. Na nog een tijdje beneden te hebben gechilld met Alicia en haar familie besluiten we naar onze kamer te gaan. Morgenochtend vroeg gaan we alweer weg met het vliegtuig, op naar Coron!

Tot het volgende verhaal!

Check ook het meest mooie en gave filmpje!!!