Onze avonturen in het veelzijdige Vietnam!

Dag lieve allemaal,

Geen zorgen, we leven nog. :) Het heeft even een tijdje geduurd voordat we weer iets op onze blog geschreven hebben, maar dit heeft een goede en fantastische reden! Wij zitten op dit moment namelijk in Australie! Het land zo heel ver weg, met maar een klein beetje meer inwoners dan Nederland, en dat zo groot is als heel Europa. Dit heeft als gevolg dat er hier honderden kilometers rijden voorbij kunnen gaan zonder maar iets van beschaving tegen te komen. En dus ook geen internet :). En Als er internet is, dan is dat duur en traag. Afijn... daar komen we natuurlijk ook niet voor. Maar, voordat ik al teveel verklap over Australie, nu eerst.... onze avonturen in Vietnam!

Na onze mooie tweedaagse trekking in Laos vervolgden we onze weg richting de grens van Vietnam. In Luang Prabang hadden we bij het consulaat al onze visa geregeld, dus konden wij via de grensovergang naar Vietnam. Als je dit niet had gedaan, dan kon je alleen via de grote luchthavens het land binnen komen. Van Nong Khiaw gingen we naar Muang Ngoi, een inieminie dorpje wat eigenlijk bestond uit 1 'straat', wat niet meer was dan een modderige strook met hier en daar wat huisjes. Bij aankomst met de boot stond daar direct een pittige dame klaar die ons naar haar guesthouse wilde krijgen. Gezien we nu met z'n 6-en waren (de Duitsers en de Engelsen) besloten we te overleggen en eerst even te gaan kijken. Rob had intussen ergens een wifi-spot ontdekt en checkte de reviews van dit etablissement. :) Nou, daar werd hij niet blij van. Allerlei slechte verhalen over deze eigenaresse inclusief bedreigingen, diefstal en andere ellende. Oh jee! Dus wilden we iets anders gaan zoeken. Alleen had deze dame dit dus in de gaten gekregen, en was het daar dan weer niet mee eens. Gevolg: uiteindelijk een ander guesthouse gevonden, maar mevrouw Heks hield ons strak in de gaten en daardoor voelde (met name) ik me totaal niet op mijn gemak in dit dorpje. Gezien je er alleen maar met een boot kon komen (en dus ook alleen per boot erAf kon komen) en er geen bereik was whatsoever, zaten we hier nogal vast. Afijn, uiteindelijk allemaal overleefd en onze weg (na afscheid van onze tijdelijke vrinden ;)) kunnen vervolgen naar Muang Khua, de laatste stop voor Vietnam. (Ik zou over Vietnam schrijven immers :)) 

Daar aangekomen pakten we de volgende dag om 6 uur 's ochtends de bus naar Dien Bien Phu, net over de grens met Vietnam. Althans, dat was de bedoeling. De bus, een afgetrapte oude rammelbak op 4 wielen met plastic ramen, vertrok uiteindelijk pas toen de 'buschauffeur', een van-god-los-geslagen idioot, om 8:30 uur (!) op zijn gemak nog even had ontbeten. En net zoals ons al wel vaker was opgevallen, waren wij samen met 2 andere toeristen de enige 4 betalende passagiers. Ik zeg betalende, omdat we uiteindelijk met 12 personen in het busje zaten. En die andere 8 passagiers hoefden uiteraard niet te betalen, gezien wij al de hoofdprijs hadden neergeteld en dus blijkbaar weer betaalden voor de locals.... Ach ja, haha. De van-god-los-geslagen idioot manouvreerde zijn goedkoop op de kop getikte rammelbak afkomstig van de sloop als een complete randdebiel over de bergweggetjes. Hij racede zo snel mogelijk langs de bochtige afgronden, met als gevolg dat ik met mijn ogen dicht en billen samengeknepen de tocht heb doorstaan. Ik was ZO bang dat we om zouden kiepen, zo het ravijn in. Man, man, man...wat weer een helse rit. :(

Onderweg stopte hij meerdere malen om zijn nevenactiviteit als koerier/klusser/handelaar te vervullen. Samengebonden levende kippen en hanen in een rieten mand, grote stalen buizen op het dak, complete keukenmachines, volle gastanks achterin de bus zonder ook maar even na te denken om die vast te zetten, zodat ze links en rechts door de bus heen slingerden, waarna ze achter mij op elkaar gestapeld op een bankje werden gepropt. Ja hoor, dit was er weer 1 voor in de boeken.... pff. :D

Eenmaal aangekomen in de lelijkste stad ooit, Dien Bien Phu, met onaardige geld-aftroggelende mensen, besloten we op het busstation te wachten om een slaapbus naar Hanoi te boeken. Slaapbus hoor ik je denken...hoe zit dat? Nou, dat ga ik je uitleggen. Een slaapbus heet in Vietnam ook wel een Slepping Bus. Als je mij een beetje kent, kun je je voorstellen dat ik ongeveer een uur lang in een deuk lag hierom. Hahahaha! Aziaten, en dan met name Vietnamezen, houden er nogal een bijzondere Engelse spelling op na. Slepping Bus dus. Hierin lig je in een soort 'stoel-bed' waarbij die dingen in een soort van rekken zijn geplaatst, waardoor er zo'n 30 mensen naast en boven/onder elkaar liggen te slapen. De Slepping Bus van ons zou er zo'n 12 uur over doen naar Hanoi, dus dan is het wel lekker als je een beetje kunt slapen. Maar de Slepping Bus is er niet op gebouwd om lange Hollanders te vervoeren. Dus lagen Rob en ik als een verkreukelde wokkel in een VEEL te kort 'stoel-bed' onszelf helemaal een rughernia te liggen. Wat een drama die dingen, we konden geen kant op met onze ledematen. Er was ook geen toilet aan boord, dus op de stop na ongeveer 5 uurtjes rijden na, kon je ook niet piesen als je moest. Deze stop was trouwens ook bijzonder. De toiletten waren als volgt: een goot met plateautjes ervoor waar je kon hurken. Broek naar beneden en piesen dus. En dus zaten er allemaal vrouwen butt naked gehurkt naast elkaar zonder enige privacy in een gootje te piesen. Dat was een bijzondere ervaring. :D Gelukkig hadden ze ook hokjes, met hurktoiletten, dat dan weer wel. In de Slepping Bus maakte de o-zo-gezellige host/dictator van de 30 passagiers er ruim 60, dus lagen er overal mensen en was staan in het gangpad er ook niet bij. Dit.doen.we.nooit.weer!

Hanoi was de meest hectische stad OOIT. Bangkok is een oase van rust hierbij. In Vietnam is het namelijk net zo normaal om te toeteren als om te ademen. Tel daarbij tientallen miljoenen inwoners en tientallen miljoenen scooters en dan honderden miljoenen keren toeteren....Aaaargh....

In het weekend is de boulevard rondom het grote meer in de stad zonder verkeer. We hebben hier dus heerlijk rondgelopen en om ons heen gekeken, zonder elke twee minuten een hartaanval te krijgen van al het getoeter om ons heen in het drukke verkeer. Na wat geslenter kwamen we op een avond uit bij een theater waar we heel spontaan 1 minuut voor aanvang show kaartjes kochten voor de show "The Four Palaces" over Mother Goddess 'Dao Mau'. Dit is een eeuwenoude Vietnamese traditie die wordt uitgevoerd door een spiritueel medium die als reincarnatie Hemel (wit), Water (rood), Natuur en Bos (groen) en Aarde (geel) vertegenwoordigt. Mother Goddess brengt ook geluk en kracht en wordt actief aanbeden voornamelijk in het noorden van Vietnam. Het was prachtig om te zien hoe deze ceremonie werd gedaan, met alle muziek, de dansen en het branden van wierook. Geweldig! 

Hoe druk het ook in Hanoi was, en met name ook in 'onze' straat, in onze hotelkamer hoorde je er niks van. Doordat de huizen heel smal, maar hoog en lang zijn, zaten we vrij ver weg van het geluid. Echt heel fijn! Tijdens onze streetfoodtour door Hanoi (aanrader!) ontdekten we dat dit soort huizen door hele families worden bewoond. Er leven dan soms wel 30 mensen in zo'n kleine smalle gang. Je loopt dan van voor naar achter, door verschillende 'woonkamers' heen, heel weinig privacy dus! We zien sowieso dat de mensen in Azie hier weinig privacy hebben, want ze leven en werken in dezelfde ruimte. Als je bijvoorbeeld een winkel binnenkomt, dan ligt er vaak wel iemand links of rechts te slapen. En wordt dan dus wakker omdat jij binnen komt en gaat dan aan het werk. Of slaapt verder, dat kan ook :) Ook kinderen lopen overal tussendoor of slapen op moeders' rug terwijl die op straat in een foodstalletje aan het werk is. Heel apart en onmogelijk voor te stellen dat zoiets in Nederland voorkomt. Al zijn we er al wel snel aan gewend dat het hier zo gaat. 

In Hanoi bezoeken we heel cultureel nog het Vrouwenmuseum (interessant!), Militair Historisch Museum (beetje propaganda en slecht te volgen Engels) en het Hoa Lo Prison (ook wel Hanoi Hilton genoemd, erg bizar en indrukwekkend).

Na Hanoi gaan we naar Cat Ba voor de MOOISTE boottour ooit (zie filmpje). De weg er naar toe was weer een bijna-dood-ervaring, omdat de minivanchauffeur zo nodig in SLAAP moest vallen achter het stuur. Gewoon met de kin op de borst, lekker tukken. Gloeiende, gloeiende... Ware het niet dat Held Rob dit in de smiezen kreeg, en van rij drie naar voren rende om hem wakker te schudden. WAT een drama hier dat vervoer. Daarom besloten om de reis naar Hue te doen met het vliegtuig.

In Hue bezoeken we per aftandse fiets, maar alles beter dan minivans of iets dergelijks, de tombes van Khai Dinh, een compleet verwoest en verlaten waterpark (echt supergaaf), de citadel en de 'Verboden Stad'. Dit laatste viel een beetje tegen, er was veel vervallen of gebombardeerd en er was weinig informatie te vinden. Maar toch weer veel gezien en beleefd!

We hebben in Hue ook de tunnels van Vinh Moc bezocht. Deze tunnels (iets minder bekend dan de tunnels van Cu Chi bij Ho Chi Minh Stad, maar daardoor ook iets minder toeristisch en dus meer authentiek) zijn gebouwd tijdens de Vietnamoorlog. Hue ligt op de grens van Noord-Vietnam en Zuid-Vietnam en daardoor werden deze tunnels gebruikt als toevluchtsoord voor dorpsbewoners om te ontsnappen aan de vele Amerikaanse bombardementen. Het werd in verschillende fasen gebouwd en was in gebruik van 1966 tot aan 1972. In het complex waren allerlei gangen, waterputten, keukens, een theater, ziekenboeg en zelfs een verloskundigepraktijk. Het complex is opgebouwd in drie niveaus, waarbij we compleet gebukt (met onze rughernia van de Slepping Bus) ons een weg door baanden tot aan level 3, waar we in het zeewater stonden. Onvoorstelbaar dat hier ongeveer 60 families in woonden en er zelfs 17 kinderen zijn geboren! Er was 0 privacy en alles was vochtig en tochtig. Heel indrukwekkend.

Na Hue zijn we naar Hoi An gegaan. Hoi An staat op de werelderfgoedlijst van Unesco, en terecht! Wat een leuk stadje is dit! Het hele centrum is autovrij en volgehangen met lampionnen in alle kleuren van de regenboog. Sint Maarten in het kwadraat zeg maar. :D Ook hier hebben we fietsen gehuurd (voor het enorme bedrag van 1 euro per fiets per dag) om lekker onze gang te kunnen gaan. Lekker fietsen en overal stoppen waar je maar wilt. We zijn naar Herb Village geweest, waar allerlei moestuintjes met kruiden en schattige oude mensjes waren, naar het strand, waar irritante 'parkeerwachten' ons geld probeerden af te troggelen en wat lekker niet lukte, naar Pottery Village waar we binnen 5 minuten alweer klaar waren want stelde niks voor en gewoon lekker fietsen, fietsen, fietsen op onze stalen rossen. Ook aten we de lekkerste Vietnamese broodjes Phi Banh Mi. Dit zijn stokbroodjes met bijvoorbeeld varkensvlees, varkenspate, chili (heeeeeeet!), komkommer en papayawortel. Lekkerste ooit! Ja Hoi An. Wij zijn fan van jou!

Na Hoi An zijn we wederom met het vliegtuig verder gegaan, en dit keer naar Ho Chi Minh City. En als je denkt dat het in Hanoi druk is, dan ben je nog nooit in Ho Chi Minh City geweest. Oftewel Saigon. Man, ik heb werkelijk waar nog nooit zoveel mensen op zoveel scooters, zo opgepropt in 1 lange file gezien. Onvoorstelbaar druk. Meine Liebe. En dan al die gave sky scrapers, enorm hoog en vol met miljoenen lichtjes. Wauw, dat is echt gaaf om te zien!

Net als in Bangkok (Khao San Road) heb je ook hier een bar street. En gezien alles in deze stad het kwadraat lijkt te zijn (enorme drukte, hoge skyscrapers, viezigheid), zo ook de 'bar street'. Een freakshow aan mensen komt hier voorbij. Hoeren (waarvan de minimale leeftijd niet uit lijkt te maken), mannen met slangen, pooiers op fietsen (om snel voor de politie te kunnen vluchten) met een catalogus aan vrouwen die je voor een uurtje kan kopen (alle soorten drugs kan ook trouwens als je dat liever hebt), straatverkoopsters die 's avonds laat vergezeld worden door hun 3-jarige kind met verrotte voortanden in de mond... Ja, dit is echt Vietnam op zijn slechtst. Gatver wat een ranzig gedeelte van deze stad. Gelukkig zijn we wat langer in Hoi An gebleven, anders hadden we hier onze laatste dagen moeten doorbrengen, en nu gelukkig maar 2. :D

Wat HEEL gaaf was, was dat Rob had gelezen dat je in een bepaalde skyscraper naar de 52e verdieping naar een bar kon. En we dit dus ook hebben gedaan. En dat we OOK nog aan het raam mochten zitten na het bestellen van een tweede (achterlijk dure) drankje en we zo de stad van 'dag' naar 'nacht' zagen gaan. Superromantisch en een ontzettend gaaf moment! Deze 'Heli Bar' heeft een helicopterplatform waar je ook met je helicopter kan landen. Helaas hadden we die deze dag niet bij ons ;)

Verder hebben we nog een bezoek gebracht aan het Vietnamese Museum voor Traditionele Medicijnen. Dit was ook erg interessant. Vietnamezen, en dan voornamelijk van de oude stempel, bezoeken in eerste instantie een dokter die werkt met deze wijze, voordat ze eventueel over gaan naar een 'echte' dokter. Er groeien veel planten in Vietnam met een geneeskrachtige werking, zoals eucalyptus of bamboe. Er zijn complete jarenlange studies om dokter in de traditionele medicijnen te worden, het is dus niet zomaar kwakzalverij. 

In Vietnam is zo ongeveer alles anders dan in Nederland, en dan niet per se positief. De natuur is dan wel onvoorstelbaar mooi, maar helaas gaan de Vietnamezen hier niet echt netjes mee om. Overal ligt zo belachelijk veel rotzooi, ook in het water, en het stinkt naar riool, kots, urine of een combinatie daarvan. Heel erg zonde. We hebben hele lieve mensen ontmoet en ook niet lieve mensen. Zoals 'De Heks' in Muang Ngoi of de man in zijn Landrover die Rob aanreed op het ZEBRAPAD in Ho Chi Minh City.

Het plan was (voor zover we een plan hadden ;)) om zo lang mogelijk in Azie te bljven, want goedkoop. Maar na twee maanden Azie (en de meerdere bijna-dood-ervaringen) hadden we wel zin in een totaal andere omgeving en om zelf achter het stuur te zitten, dus hebben we besloten om naar Australie te gaan! We zijn hier nu bijna drie weken en zullen hier nog 3 weken blijven. Ook al past dit niet helemaal (of eigenlijk totaal niet, want wat is het hier DUUR) in het vooraf beoogde budget, we vonden dit toch een 'once in a lifetime opportunity', want wanneer zouden we weer zo lang de tijd en het budget hebben om dit prachtige land te bezoeken... Daarom. :)

Bedankt voor het lezen van dit epistel ;). We zouden het leuk vinden om je reactie te lezen! Alvast heel veel dank en knuffels van ons!

Filmpje!: 

https://youtu.be/QupJapymCXA

Filmpje deel 2!:

https://youtu.be/JrotExLCaT8